آشنایی با آلدو روسی
آلدو روسی متولد ۳ می ۱۹۳۱ یک معمار برجستهٔ اهل ایتالیا بود.
وی دانشآموخته دانشگاه پلیتکنیک میلان بود.
آلدو روسی یکی از با نفوذترین معماران در طول دوره ۱۹۸۸-۱۹۷۲ است.
او در سه حوزه مختلف تئوری، ترسیم و معماری شهرتی جهانی دارد.
او پس از دریافت درجه دکتری در سال ۱۹۵۹ از دانشگاه پلی تکنیک در میلان، به عنوان دستیار آموزشی با معماران مشهور، Ludovico Quaroni و Carlo Aymonino کار کرد.
آلدو روسی در سال ۱۹۶۵ عضو هیئت علمی مدرسه معماری در میلان و دانشگاهی در ونیز شد.
وی از سال ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۵ در ETH در زوریخ تدریس کرد.
آلدو روسی در سال ۱۹۶۶ کتاب ” معماری شهر” را منتشر کرد که متعاقبا به چندین زبان ترجمه شد.
او فقدان درک شهر در فرآیند عمل معماری را مورد انتقاد قرار داد.
آلدو روسی استدلال میکرد که یک شهر باید آگاهانه و با ارزش، به عنوان چیزی که در طول زمان شکل گرفته، باشد.
معتقد بود مصنوعات شهری که در برابر تحولات زمان ایستادگی کردهاند، اهمیتی خاص دارند.
او اعتقاد داشت که خاطرات شهری متعلق به گذشته است و خاطره از دریچه بناهای یادبود حاصل میشود و بناهای تاریخی ساختار شهر را تعیین میکنند.
خلاقیت آلدو روسی
آلدو روسی برای بهبود عناصر ثابت معماری، نه فقط به عنوان مجموعهای از فرمها بلکه به عنوان یک جستجو برای ایجاد خلاقیتی نو در اشکال هندسی تلاش کرد.
او معماری را در این سبک درک کرد.
وی معتقد بود که معماری به درک واقعیت زندگی در جهان کمک میکند.
همچنین چشماندازی مشخص از وقایع انسانی را فراهم میآورد که معمار از لحاظ تاریخی قادر به پیشبینی آن نبوده است.
ماندگارترین معماری درگفتههای آلدو روسی توقف کوتاه رویداد بوده است.
آلدو روسی این ایدهها را در سبک ساخت مدرسهای در Fagnano Olona به کار گرفت.
در پروژهای برای Carlo Felice Theater در Genoa، وظیفه آلدو روسی بازسازی کردن آمفی تئاتر بود که در جنگ جهانی دوم تخریب شده بود.
او در پروژهاش بخش سالم نمای قدیمی را باقی گذاشت اما کل مجموعه فضاها و نقشهای جدید را با آن تطبیق داد.
فرمهای معماری نقش برجسته، اصالتی را در زمان مشابه منتقل میکنند که بر پیش بودن از زمان و بر یک ظاهر قدرتمند در ساختار شهری تاکید داشته است.
آلدو روسی از جزئیات فنی و تاریخی به نفع حفظ یکپارچگی سطحها، دوری نموده و به این صورت کیفیت ساختاری را که از دوران باستان مقاومت کرده، بیان میکند.
برای آلدو روسی، ساختمانهای عمومی اغلب شکل کوچک شده شهر بود.
آلدو روسی در شهر Fagnano Olona مجموعهای از عناصر را در اطراف یک محدوده با ارزش مرکزی و در امتداد عناصر خطی همچون یک خیابان، یک پل، یا یک دیوار با عناصر بنیادی سازماندهی کرد.
آرایشی که برنامهریزی شهری ایتالیایی را به خاطر میآورد.
ایدههای آلدو روسی
پیروزی در مسابقهای بزرگ برای یک مدرسه معماری برای دانشگاه Fukuoka در ژاپن و یک مجموعه هتل در موزه تاریخ طبیعی در Berlin که خبر از موقعیتهایی بهتر برای ارائه ایدههای آلدو روسی در معماری شهر میداد.
آلدو روسی اولین معمار ایتالیایی بود که در سال ۱۹۹۰ برنده جایزه معماری Pritzker شد.
آلدو روسی یکی از بنیانگذاران نوگرایی با عنوان La Tendenza در نظر گرفته میشود.
تاثیر وی در شکلگیری تفکر معماری اروپا در طول این دوره با رابرت ونچوری در ایالات متحده آمریکا قابل مقایسه است.
معمار منتقد چارلز جنکس میگوید:
آلدو روسی همراه با ونچوری، نمونههایی بارز ارائه شده در معماری محسوب میشوند.
نظریه آلدو روسی
به باور او، معماری فرایندی است که گذشته به آینده میپیوندد و به مهمترین پدیدههای شهرسازی اجازهی ظهور میدهد.
او تأکید داشت که منظورش از معماری شهر، مفهومی ساده انگارانه از معماری در مقیاس شهرسازی نیست.
بلکه آن چه برایش اهمیت دارد، امکان تجزیه و تحلیل معنا و اهمیت هر پروژهی منفرد معماری و در راستای چگونگی تبدیل شدن آن به یک پدیدهی شهری است.
به باور روسی، مسائل شناختی در معماری، همواره آمیخته با گرایش و تصمیم هستند.
برای همین در شناخت معماری و به پیروی از آن در شناخت رابطهی میان تحلیل شهر و برنامهریزی آن نیز نمیتوان بیطرف و ارزش گریز ماند.
بلکه بر عکس همواره با داشتن گرایشی خاص و اندیشه در چارچوب نظامی ویژه میتوان به مقصود رسید.
روسی مهمترین عامل تعیین کنندهی فرم شهر را سبک مینامید.
چرا که از دید او سبک شیوهای است برای اندیشیدن.
سبک به این میپردازد، که کارکردهای از پیش تعیین شده، میتوانند به واقعیتها سوگیری لازم را بدهند.
این گمان را پدید آورند که مشکل، تنها در شکل دادن به پارهای از کارکردهای خاص نهفته است.
در صورتی که این فرمها هستند که به خودی خود و در مادیترین حالت خویش کارکردها را از هم جدا میکنند.
این فرمها در خود شهر تجلی یافتهاند.
به نظر او هنگامی معماری به عاملی تعیین کننده در چهره بستن واقعیتهای شهری تبدیل میشود که بتواند همهی بعدهای شهری و سیاسی یک دوره را در خود جای داده و تا اندازهی زیادی خرد پسندانه، درک شدنی و قابل انتقال به دیگران باشد.
روسی با این اندیشه که وضعیت خانه در گذشتههای دور بهتر از امروز بود، مبارزه کرده و وضع اسفناک گذشته را به تصویر میکشد.
او در برابر نشان داد که نه تنها شرایط زمان وی بسیار اسفناک بوده است، بلکه در مجموع از شرایط دوران پیش صنعتی، بهتر، عادلانهتر و سالمتر است.
تئاتر بزرگ لافنیچه
تئاتر بزرگ لافنیچه اپراخانهای مشهور در شهر ونیز ایتالیاست که تاکنون سه بار در آتش سوخته و بازسازی شده است.
آخرین آتشسوزی در سال ۱۹۹۶ و بهصورت عمدی به وقوع پیوست.
بنای جدید در دسامبر ۲۰۰۳ گشایش یافت.
ساختمانها از لحاظ فنی هم حالت نامطلوبی دارند.
به همین دلیل وی سعی دارد تا با مطالعه بناها و بافتهای موجود به ایجاد شکلهای جدید در شهر بپردازد.
به اعتقاد روسی یک بنا در ابتدا نیازمند شکل است ولی نیازمند عملکرد فوری نیست و آنچه باعث به وجود آمدن شهر میشود شکل یا فرم آن است.
روسی علت فرسودگی بافتهای شهری را تحولات سریع انقلاب صنعتی و ورود اتومبیل به داخل شهر میداند.
به همین دلیل وی سعی دارد تا با مطالعه بناها و بافتهای موجود به ایجاد شکلهای جدید در شهر بپردازد.
متأسفانه ساختمانهای وی به برانگیختن حس سردی، یکنواختی، تجربه ناپذیری، معمولی بودن گرایش دارد.
جوایز و افتخارات
۱۹۹۰: جایزه معماری پریتزکر
کتابهای آلدو روسی
۱۹۶۶: معماری شهر
۱۹۸۲: یک زندگی نامه علمی
۱۹۸۳: گزیده نوشتهها و پروژهها
آثار آلدو روسی
Ambiente Showroom, Tokyo
Bonnefanten museum
Casa Aurora
Centro direzionale, Perugia, Italy
Cimitero di San Cataldo a Modena
del Teatro Carlo Felice
Il Teatro del Mondo
Monte Amiata Housing
Quartiere Schützenstraße
ممنون از سایت خوب شما هرچی میخایم تو سایتتون هست
ارادت، قربان شما