معرفی آنتونی گائودی
آنتونی گائودی پسر مسگری از اهالی بارسلون، در ۲۵ ژوئن ۱۸۵۲ متولد شد و در همان سالهای جوانی به سراغ معماری رفت.
او مدرسهی معماری بارسلونا، شهری که بیشتر آثار بزرگ وی به آن تعلق دارد، را برگزید.
آنتونی گائودی بخشی از جنبش مدرنیسم منطقهی کاتالان بود.
درنهایت با سبک ارگانیک و مبتنی بر طبیعتِ خود، این جنبش را به عرش رساند.
شخصیت مذهبی گائودی او را در دههی پایانی عمرش بهسوی خلق مشهورترین اثر خود، یعنی کلیسای ساگرادا فامیلیا در بارسلونا، سوق داد.
گائودی در طول تقریباً ۵۰ سال معماری مستقل، برخی از تخیلیترین شیوههای معماری در تاریخ را در زادگاه خود، ایالت کاتالان، رقم زد.
او بعنوان چهرهی شناختهشده سبک معماری نوین در کاتالان، منبع الهامی برای نسلهای مختلفی از معماران، طراحان و حتی مهندسان بوده است.
ابتدای زندگی آنتونی گائودی
آنتونی گائودی در همان سالهای نوجوانی زندگی خود به معماری علاقه نشان داد.
برای تحصیل در این رشته، در سال ۱۸۷۰، راهی مدرنترین شهر آن روزهای اسپانیا یعنی بارسلونا شد.
او که به خاطر انجام خدمت سربازی تحصیل را رها کرده بود، سرانجام در سال ۱۸۷۸ از مدرسهی معماری بارسلونا فارغالتحصیل شد.
آنتونی گائودی شاگردی تنبل در مدرسه
چگونه میتوان باور کرد که نابغهای چون گائودی به سختی در امتحانات مدرسه قبول میشد؟
او همیشه از بدترین و بیکیفیتترین وسایل در کارهای خود استفاده میکرد.
این امر اِلیس روگنت، مدیر مدرسهی معماری بارسلونا، را به واکنش واداشت:
زمان ثابت خواهد کرد که ما این درجهی علمی (دیپلم معماری) را به یک احمق دادهایم یا یک نابغه.
البته زمان بهخوبی ثابت کرد!
شروع حرفه کاری
آنتونی گائودی پس از فارغالتحصیلی، در ابتدا به سراغ هنر آبا و اجدادیاش به سبک ویکتوریا رفت.
اما خیلی زود سبک خود را با به کارگیری احجام هندسی توسعه داد و با کمک آجر، فولاد، کاشیهای سرامیکی روشن و فلزکاریهای گلدار یا خزنده به آنها روح بخشید.
سمندر موجود در پارک گوئل، نمونهای از کارهای آنتونی گائودی است.
وی در سالهای جوانی خود با شرکت در نمایشگاه جهانی پاریس در سال ۱۸۷۸، به نمایش آثار خود پرداخت که همین امر سبب شد تا کار ساخت عمارت و کاخ گوئل به گائودی سپرده شود.
آنتونی گائودی در سال ۱۸۸۳ مسئول ساخت یک کلیسای جامع در شهر بارسلونا به نام ساگرادا فامیلیا شد.
همهچیز، از طرح گرفته تا کار ساخت، قبل از آمدن آنتونی گائودی آغاز شده بود.
اما او طراحی کلیسا را بهطور کامل تغییر داد و سبک منحصر بهفرد خود را در ساخت به کار گرفت.
آنتونی گائودی خیلی از سبکهای تاریخی را تجربه کرد.
کاخ سقفهای اعظم کلیسای مسیحیت و کازا د لوس بوتینس (Casa de los Botines)، هردو بین سالهای ۱۸۸۷ تا ۱۸۹۴، به سبک معماری گوتیک ساخته شدند.
او پا را فراتر از این گذاشت و کازا کالوِت (Casa Calvet) را بین سالهای ۱۸۹۸ تا ۱۹۰۴ به سبک معماری باروک ساخت.
برخی از این آثار حاصل حضور آنتونی گائودی در نمایشگاه جهانی ۱۸۸۸ بود؛ جایی که وی دوباره با حضور خود، همگان را به شگفتی واداشت.
گائودی اغلب در پروژههای خود با برخی از طراحان، صنعت گران، هنرمندان و استادکاران اهل کاتالان همکاری میکرد.
المانهایی از جنس کاشی، نقطهی مشترک در اکثر ساختمانهای گائودی هستند.
یکی از این چهرههای شاخص برای همکاری با گائودی، جوزف ماریا یویول Josep Maria Jujol، است که در کاشیکاری مهارت بالایی داشت.
این امر به ما کمک میکند تا متوجه شویم که چرا در آثار آنتونی گائودی همواره از مصالح ساختمانی متعدد و به روشهای خلاقانه استفاده شده است.
آثار گائودی، به خاطر عشق و علاقهی وی به کلیسا، کاملاً مختص به خود او هستند.
بهعلاوه، ایمان راسخ گائودی به دین مسیحیت، با پیشرفت وی در کار هرلحظه عمیقتر میشد.
به همین خاطر، در آثار گائودی اشارات فراوانی به موضوعات مذهبی شده است.
همین امر سبب شد تا او در اواخر عمر خود، تمامی پروژههایش را برای تمرکز بر ساخت کلیسای ساگرادا فامیلیا رها کند.
هنرمندی آنتونی گائودی
پس از سال ۱۹۰۲، طراحیهای گائودی سبکهای معماری مرسوم را به چالش کشید.
بهعلاوه او اقدام به خلق سیستمی موسوم به «متعادل» کرد که میتوانست بدون نیاز به مهاربندی داخلی و نگهدارندههای خارجی تعادل خود را حفظ کند.
المانهای کاربردی مهم در این نوع سیستم ستونهایی اریب برای اعمال نیروی قطری و سقفهای سفالی سبک وزن بودند.
آنتونی گائودی از سیستم متعادل خود در ساخت دو آپارتمان کازا باتیو و کازا میلا استفاده کرد.
هر دو پروژه ویژگیهای منحصر بهفرد سبک گائودی را به نمایش میگذارند.
اشتیاق آنتونی گائودی به رنگ
آنتونی گائودی به عنوان رهبر جنبش مدرنیسم و آرت نوو شناخته شده است و کارهای خارق العادهاش با استفاده از هنرهای تزیینی مانند شیشههای رنگی، سرامیک و آهن کاری با فرمهای خاص شناخته و توصیف شده است.
معمار از دین، طبیعت و اساطیر باستانی در کارهای خود الهام گرفته است.
استفاده قابل توجه او از رنگها و آجر و سنگ در کارهای خود از جمله کازا وینسس، ال کاپریکو، کازا بالیو ، پارک گوئل، ساگرادا فامیلیا و دیگر شاهکارهای غیرقابل شمارش مشهود است.
اثر نهایی و مرگ
آنتونی گائودی پس از سال ۱۹۱۰ تقریباً تمامی پروژههای خود را با هدف تمرکز ویژه بر کلیسای ساگرادا فامیلیا رها کرد.
این پروژه که از سال ۱۸۸۳ آغاز شده بود، تمام ذهن آنتونی گائودی را به خود مشغول ساخت.
بطوریکه او حتی در کارگاههای اطراف محوطهی کلیسا زندگی میکرد.
در حالی که آنتونی گائودی از روشهای تعادلی خود در ساخت کلیسا استفاده میکرد، میشد سبکهایی از معماری گوتیکِ مخصوص کلیسا و همچنین هنر مدرن را در آن دید.
آنتونی گائودی درون این کلیسا را به شکل یک صلیب طراحی کرد و برای نمای بیرونی آن از المانهای موجود در انجیل و صحنههای تولد مسیح الهام گرفت.
منارههای مخروطی ساگرادا فامیلیا نمادی از حواریون مسیح، مریم مقدس، چهار کاتب انجیل و خود مسیح (بزرگترین مناره) است.
هرسال، یک المان متفاوت از کلیسا با پیشرفت کار رونمایی میشود.
برخی از مردم علاقهمند به تماشای اثر نهایی آنتونی گائودی هستند.
درحالیکه عدهای دیگر دوست دارند تا شاهد سیر تکاملی این سازهی شگرف، با نمادها، رنگها و البته حال و هوای مذهبی، باشند.
آنتونی گائودی تا زمان مرگ در دهم ژوئن ۱۹۲۶، همچنان در حال کار بر روی پروژهی ساگرادا فامیلیا بود.
او که در سالهای جوانی مردی شیکپوش بود و لباسهای گرانقیمت به تن میکرد، با گذر زمان به آرامی تغییر رویه داد.
زنجیرهای از سختیها، از جمله مرگ عزیزان، مشکلات اقتصادی و چالشهای موجود در کار، سرانجام آنتونی گائودی را به لباسهای فاخر وی در کمد لباسهایش بیتوجه ساخت.
او در یکی از روزها که مشغول پیادهروی بود با یک تراموا برخورد کرد و تا روز بعد که توسط کشیش کلیسای ساگرادا فامیلیا شناخته شد، مورد مداوای پزشکی قرار نگرفت.
در آن زمان، جراحات وی عمیقتر شده بود.
آنتونی گائودی سرانجام پنج روز بعد از تصادف درگذشت.
گائودی در سرداب کلیسای ساگرادا فامیلیا به خاک سپرده شد.
در زمان مرگ آنتونی گائودی تنها یک مناره از چهار منارهی کلیسا ساخته شده بود.
قرار است تا کار ساخت کلیسا در سال ۲۰۲۶، به مناسبت صدمین سال درگذشت وی، به پایان برسد.
کلیسای ساگرادا فامیلیا
کلیسای ساگرادا فامیلیا بزرگترین و شگفتانگیز ترین کلیسای جهان است که در ایالت کاتالان در شهر بارسلونا واقع شده است.
ساراگادا فامیلیا توسط آنتونی گائودی طراحی شده است.
آنتونی گائودی از سال 1883 کار خود را بر روی این طرح آغاز کرده و 15 سال آخر عمر خود را صرف تلاش برای این اثر بی نظیر کرده است.
بنابراین آنتونی گائودی شاگردانی را برای آینده این کار در نظر گرفته بود.
بعد از فوت وی در سال 1926 کار تحت نظر دومنیک سوگرانی ادامه یافت.
اما جنگ داخلی اسپانیا در سال 1936 موجب توقف کار شد، بخشهایی از این بنا در هرج و مرجهای جنگ خراب شد.
طرح فعلی بر اساس نسخه بازسازی شده از نقشه مفقود شده آن است و از ایدههای مدرن امروزی نیز بهره برده است.
از سال 1940 است که معماران مطرحی همچون فرانسیز کوئینتانا، ایزیدر پیوگ بئودا، لوئیز بنتی گری و فرانسیز کاردونر مسئولیت کار را بر عهده گرفتند.
هر کدام از معماران بخشی از کار را بر عهده گرفته و آن را به پیش بردند.
بر اساس آماری که روزنامهی “الپریودیکو دو کاتالنیا” اعلام کرده است، دو میلیون و بیست و شش هزار نفر در سال 2004 از این کلیسای نیمه ساخته دیدن کردهاند.
این امر باعث شده است که این بنا به یکی از معروفترین و پر جاذبهترین بناهای تاریخی در اسپانیا تبدیل شود.
اخیرا اسپانیا، پروژهای را در دست دارد که به واسطه آن تونل قطار سریع السیر شهری درست از زیر یکی از بخشهای اصلی این بنا عبور خواهد کرد.
اگرچه وزارتخانه بر این مدعاست که هیچ خطری بنا را تحدید نمیکند اما معماران بنا با این عقیده مخالفند.
آنها میگویند که هیچ تضمینی نیست که تونل بر استقامت ساختمان تاثیر منفی نگذارد.
طرح:
تمام بخشهای ساگرادا فامیلیا، همانگونه که خواسته و آرزوی گائودی بود، لبریز از سمبلهای مسحیت است.
آخرین شاهکار از جایگاه مقدس عالم مسحیت برجستهترین جنبه این اثر نمای دوکی مانند برج است.
در مجموع این بنا دارای 18 برج بلند است که هر کدام از آنها به ترتیب بلندی آن بیانگر و نماینده دوازده یار حضرت مسیح، چهار کاتب انجیل و مریم مقدس است و بلندترین آن از آن حضرت مسیح میباشد.
در گزارش عملکردی که از این اثر در سال 2005 در وبسایت رسمی آن منتشر شد، طرحی که با امضای آنتونی گائودی اخیرا به دست آمده است اشاره دارد که برج متعلق به مریم مقدس می بایست کوتاهتر از کاتبین انجیل باشد.
این گزارش نیز بیان میدارد که ادامه کار به جهت نزدیکی هر چه بیشتر آن به این خواسته ،دنبال میشود.
همین منبع هم چنین توضیح میدهد که سمبلهای مسیحت از طریق انجیل قابل درک و شناخته شدهاند.
نماهای سر در بنا:
کلیسا دارای سه سردر بزرگ خواهد بود:
سردر ولادت مسیح در شرق، سردر عظمت و شکوه در جنوب و سردر عشق و ایمان به حضرت در غرب.
سردر ولادت قبل از توقف کار در سال 1935 ساخته شد و در بر دارنده ایده اصلی آنتونی گائودی است.
سردر عشق و ایمان سرشار از کم لطفی است.
این سردر مشخصههایی از باریکی بسیار و نازیبایی را یدک میکشد.
این بخش بحث برانگیز کاری از جزف ماریا سابیراچ میباشد.
داخل بنا:
نقشه کلیسا متأثر از لاتین کراس یا سمبل صلیب) است و داری پنج راهرو میباشد.
گنبد سالن اصلی به 45 متر میرسد درحالیکه گنبد سالن کنار آن 30 متر است.
سالن جانبی سه راهرو دارد.
ستونهای آن در یک فضا و چهارچوب 7.5 متری بنا شده است.
البته ستون محراب در بنای “دل ویلار” قرار گرفته است و در فضای مورد اشاره واقع نشده است.
سالن میانی دارای چهار ستون مرکزی ساخته شده از سنگ آذرین و به شکل هذلولی است که خود توسط 12 بنای هذلولی دیگر که دو حلقه را شکل میدهند محاصره شده است.
این بخش هم چنان در دست ساخت است.
گنبد سالن اصلی حدود 60 متر و محراب کلیسا که دارای گنبدی به شکل هندسی هذلولی است معادل 75 متر است.
آنتونی گائودی در نظر داشت تا بازدیدکنندگان هنگام ورود بتوانند طاق گنبد سالن اصلی و سالن میانی و محراب را ببینند.
ستونهای داخلی این بنا طرح بینظیری از گائودی میباشد.
سمبلها:
در دکوراسیون این بنا زمینههایی که حاوی دعاها و نیایشها میباشد به کار رفته است.
بطور مثال برجها با کلماتی مانند “Hosanna” ،” Excelsis” و ” Sanctus ” تزیین شدهاند.
سردر عشق و ایمان مزین به کلماتی از انجیل در زبانهای متفاوتی است.
سردر عظمت و شکوه با کلماتی از “اپوستلز کرید” جلوه یافته است.
محل و جایگاه مقدس کلیسا با مفاهیم متنوعی از جمله تقدس، پرهیزگاری، معاصی، و مفاهیمی غیر دینی از جمله مناطقی از کره خاکی همراه شده است.
همانطور که پیشتر نیز اشاره شد این بنا در سال 2026، صدمین ساگرد فوت آنتونی گائودی، پایان خواهد یافت.
البته این تاریخ از برخی جهات میتواند مورد بحث باشد و به تعویق بیفتد.
پارک گوئل
پارک گوئل را آنتونی گائودی به درخواست کنت ایزبی گوئل طراحی کرد که میخواست پارک شیکی برای نجیب زادگان بارسلونا بسازد.
کنت، ساخت مجموعهای از توسعهی مسکن را برنامهریزی کرده بود که مزایای چشم اندازهای خوب و هوای تازه را هم به همراه داشت.
ولی فقط دو خانه نمایش تکمیل شد.
آنتونی گائودی در یکی از آنها ساکن شد که فرانسیس برنگوئر معمار در سال 1904 طراحی کرده بود.
این خانه هم اکنون موزهای است که برخی از کارهای آنتونی گائودی را نمایش میدهد.
این پروژه دارای برخی شباهتها به کلیسای ساخته نشدهی کولونیا گوئل است که در نزدیکی حومهی شهر بارسلونا قرار گرفته است.
در راههای سواره، گائودی همان سیستمهای سازهای و مصالحی را به کار گرفته است که در سرداب کلیسای کولونیا گوئل وجود داشت.
ستونهای سنگی منحنی و نیز آجر محلی و سنگ را برای حفظ کردن حس طبیعی منظره به کار برده بود.
مهمتر از همه این که، گائودی سبک ارگانیک خود را با طبیعت در آمیخت، با ساختارهایی پیش امدند که از زمین همچون درختانی رشد کرده بودند ولی با این همه به شکل المانهای دست ساز به نظر میآیند.
تطبیق زمان و احترام به طبیعت از زیباترین کیفیتهای این پروژه است.
خانه باتلو
خانه باتلو بازسازی یک بلوک آپارتمانی در سالهای 1905 تا 1907 است و عمدهترین سازه غیر دینی گائودی است که همزمان با ساخت گوئل آغاز شد.
در این بنا نقوش دریایی موجها، استخوانهای ماهی وآروارههای گشوده دیده میشوند.
برخی بام خانه را که به اژدها شباهت دارد، تعبیری از خیر وشر میپندارند.
خانه باتلو یکی از شاهکارهای آنتونی گائودی است.
نمای مدرن برجسته آن که امواج دریایی آرام را منعکس میکند دنیای شگفتانگیز را در پشت جزییات معماری خود پنهان میکند.
این خانه که یک نقطه مرجع مدرنیسم است، بازدیدکننده را به سفری در قلب ساختمان یا طبقه اصلی دعوت میکند.
پرسپکتیوها مسحورکننده است.
طراحی و چشمانداز گسترده آن بیننده را مجذوب میکند و فضایی که همه عناصر آن نفس میکشند ظاهر میشود که با عناصر طبیعی هماهنگ است.
در آثار آنتونی گائودی جنبش بر سکون غلبه دارد.
این جواهر معماری انعکاس کامل هنر معماری و طراحی و یکی از سمبلهای مدرنیسم بارسلون است.
طبقه اصلی که در ابتدای قرن بیستم خانه خانواده باتلو بوده است با ورودی جذابی که یکی از مهمترین بخشهای آن است بیننده را به درون دعوت میکند.
اتاقهای خانه از یک طرف به یک راهرو و از طرف دیگر به پنجرههایی به زیباترین خیابان بارسلون منتهی میشود.
آنتونی گائودی در این ساختمان به عناصر چهار گانه (آب، باد، آتش و خاک) اشاره دارد.
به عنصر اول فضای ویژهای را اختصاص داده و شاید کل ساختمان را به مثابه عنصر چهارم شمرده است.
خانه میلا
خانه میلا حجمی از خطوط منحنی است که هم در نمای اصلی و هم در نقشه کف و فضاهای داخلی حرکتی متوازن دارد.
در این خانه نیز انگارههای موج و سنگ خارا به ذهن میآید.
نام دیگر این ساختمان لاپدررا به معنای معدن سنگ است.
سازههای بتنی خانههای باتلو و میلا، اجرای پیچ و خم تیغههای داخلی را آسان کرده و به پلان آزاد نزدیک است.
معماری داخلی این دوخانه به همان سبک معماری بیرونی و براساس ماهیت فیزیکی مصالح طراحی شدهاند.
این مجموعه آپارتمانی با دو حیاط داخلی، مانند مجسمه متحرکی مدام در حال حرکت است.
در این جا هم گائودی مانند سایر بناهایش از تمام امکانات سیمان و بتن مسلح استفاده کرده است.
فرمهای بیضی شکل او طلیعه طرحهای هنرمندان معروف قرن بیستم مانند کالدر، میرو، ماتیس و هنری مور هستند.
ریختهگریهای ایوانها یادآور گیاهان جنگلهای مناطق گرمسیری هستند.
میتوان گفت به تزئینات فلزی لویی سالیوان برتری دارند.
گائودی به تمام نردهها، چراغها، لوازم داخلی و حتی دستگیرههای در توجه کرده است.
او در اینجا هم همچون کارهای دیگرش، یک ارگانیسم زنده و یک اثر بدیع در خور مردم زنده و فعال کاتالان به وجود آورده است.
خانه بوتینز
این ساختمان از معدود آثار آنتونی گائودی است که در خارج از بارسلونا قرار دارند.
گائودی کار ساخت این ساختمان زیبا را در سال ۱۸۹۱ آغاز کرد و یک سال بعد در سال ۱۸۹۲ به اتمام رسید.
طراحی این اثر زیبا هم بر عهدهی خود او بوده است.
این ساختمان در شهر لئون اسپانیا، در شمال غربی این کشور، واقع شده است.
در ابتدا دوست دیرین گائودی یعنی Eusebi Güell پیشنهاد میکند که او یک ساختمان در شهر لئون بسازد.
گویا این پیشنهاد در واقع از سوی مدیران شرکتی بوده که از Güell پارچه میخریدهاند.
قرار بر این میشود که گائودی یک ساختمان مسکونی به همراه یک انبار بزرگ بسازد.
اینگونه میشود که Casa Botines به عنوان یک ساختمان زیبا و شاهکار آنتونی گائودی در شهر لئون اسپانیا ساخته میشود.
گائودی خواست که این ساختمان را سازگار با سایر ساختمانهای لئون بسازد.
از این رو درصدد برآمد که از عناصر معماری قرون وسطایی و خصوصاً نئوگوتیک استفاده کند.
به هیمن دلیل بود که سقف ساختمان از نوع شیبدار انتخاب شد و برجهایی را در گوشههای ساختمان قرار داد.
ساختمان از ۴ طبقه و یک زیرزمین بزرگ برخوردار است.
برخلاف شایعاتی که آن زمان مبنی بر فروپاشی ساختمان به هنگام ساخت و ساز مطرح شد، این ساختمان در طی این صد و خوردهای سال چندان دچار مشکل نشده است.
خانه ویسنس
کار ساخت این ساختمان زیبا در سال ۱۸۸۳ آغاز شد و ۵ سال بعد یعنی در سال ۱۸۸۸ بود که ساختمان به طور کامل ساخته شد.
Casa Vicens از زیباترین ساختمانهای بارسلونا بوده و هست و امروزه به عنوان موزه استفاده میشود.
این ساختمان نخستین ساختمان آنتونی گائودی در سبک Art Nouveau بود و بسیار هم خوب از آب درآمد.
گفته میشود با ساخت این ساختمان، آنتونی گائودی از سنت فاصله گرفت و سبک خود را در معماری خلق کرد و همگان را نشان داد که یک معمار خاص با آثار منحصر به فرد در راه است.
دقت کنید که کار ساخت این ساختمان در سال ۱۸۸۳ آغاز شد و این یعنی صرفاً ۵ سال پس از فارغالتحصیلی آنتونی گائودی!
این ساختمان نیز همچون ساختمان قبلی ۴ طبقه بوده و از سقف شیبدار برخوردار است.
زیرزمین ساختمان ۳۳۲ متر مربع، طبقه همکف نیز ۳۳۲ متر مربع به علاوهی ۲۲ متر تراس.
طبقهی اول ۲۲۵ متر مربع به همراه ۷۹ متر تراس، طبقهی دوم ۲۷۲ متر مربع و مساحت کل ساختمان بیش از ۱۰۰۰ متر مربع است.
قابل ذکر است که در سال ۱۹۲۵ یک سری تغییرات در قسمتهای درونی این ساختمان اعمال شدند.
آبنمای کاسکادا
آنتونی گائودی وقتی که هنوز یک دانشجو بود در طراحی این آبنما کمک کرد و اثر خود را بر آن گذاشت.
درحالی که این آبنما بیشتر مطابق سبک باروک ساخته شده، همچنان المانهای زیادی از کار گائودی در آن دیده میشود و یک آبنمای بزرگ و حیرتانگیز است.
آنتونی گائودی بیشترین ردپا را در آثار بعدی خود بهجای گذاشت که به راحتی میتوانید در آنها سیر تحول سبک او و تفاوت این اثرش با دیگر کارهایش را ببینید.
گائودی معماری خلاق و سازنده بود و سرتاسر شهر بارسلون اثر خود را گذاشته است.
بهگونهای که شما با قدم زدن سطح شهر مطمئن هستید که با آثار زیادی از او برخورد میکنید.
آثار آنتونی گائودی
Casa Calvet
Bodegues Güell
El Capricho
Episcopal Palace
Finca Miralles
Torre Bellesguard
Teresian College
Sagrada Familia schools
Palau Güell
Güell Pavilions
Lampposts
جوایز و افتخارات
- برنده اولین جایزه تالار اجتماعات شهری بارسلون، ۱۹۰۱ برای عمارت کاسا کالوِت
- برنده جایزه طراحی خیابانها و مسیرهای شهری در بارسلون
گروه آموزشی استوارسازان
مطالبتون عالیه استاد
عزیزید.